قاسم قد می کشد

نگاه یک حسن زاده به لب های عمو بود و

کمی از شهد حلوایی درون یک سبو بود و

و کامش تلخِ از دوران به دنبال عسل بود و

گذر از این گذار سخت، گذر از تار مو بود و

میان خیمه با جانش، کمی حرف شهادت شد

دلش دنبال بال و پر، شهادت آرزو بود و

و روز معرکه آمد، همه هوشش، همه کارش

همه جانش، همه نایش، همه هو بود و هو بود و 

نگاهش سمت بالا و دو چشمش سمت زهرا و

به اشک دیده می شوید، دمادم در وضو بود و

تیمم می کند وقتی که سنگ از روبرو آمد

خلاصه لحظه ی آخر، سبو بود و عمو بود و ...