هیچ مگو

خواهشاً پیش علی از پسرت هیچ مگو
دست به زانو نزن و از کمرت هیچ مگو

به خدا معرکه ای، معرکه کردی بانو
تو که مثل سپری، از سپرت هیچ مگو

دل تو خون شده و رنگ رخت خونی تر
از سلام به علی از جگرت هیچ مگو

گوش تو زخم شد و زینت گوشت پامال
از دو چشم تر و از درد سرت هیچ مگو

محسنت حس عجیبی است ولیکن مادر
از حسین و حسن و از قمرت هیچ مگو

آیه زیبا

رسیده مادر سختی کنار آیه ای زیبا

و بوی سوره کوثر گرفته کل صحرا را

تنی می لرزد از کشتن، تنی می لرزد از دیدن

نگاهی فکر تقطیع و تنی بی سر شده اینجا

و مریم کاف می خواند، و با آه ها می گوید

و می بوید و می بوسد همه رگ های یحیی را

و رگ ها صبر می ریزد درون سینه این زن

برو خطبه بخوان بانو، به یاد حضرت زهرا

دل زینب پر از غم شد ولی عزمش چه محکم شد

علیکن فرار عمه، فرار از دست این اعدا

اطاعت می کند بانو همه فرمان مولا را

ولی یادش هنوزم هست، اذان اکبر لیلا

دل شب محرم او شد، نمازش مرهم او شد

الهی صبر می خواهم همان صبر جزیلا را

و فردا می رسد کوفه، و چیزی را نمی بیند

به جز زیبایی هستی، کنار آیه ی زیبا