شعری که شاید از دستم رفت

جای گل همیشه باغه

افتادم از روی ناقه

یه نفر با یه تبر اومد

برا گل نمونده ساقه

گوشوارم رو یه نفر برد

عمه جای من کتک خورد

باد سیلی یه نامرد

اومد و معجرمو برد

یاد فحش و ناسزاشم

یاد ضجر و لگداشم

هی منو می زد با سیلی

حیف نبود اکبر داداشم

یه زن یهود بدکار

سکه می داد برا آزار

اونا به ماها می خندن

جای ما نبود تو بازار

یه نفر ادا درآرود

حرص ماها رو درآورد

دلقکه میون کاراش

اسم من رو هی می آورد

درک قدر مادر

برای درک مادر سادات فقط یک شب باقی است

وصل علی و زهرا

بعد از سی سال فراق، چه گرم و داغ می شود وصل

خوش به حالی

دهانم کف می کند

خوش به حال نجف که مثل صدف چون تو مرواریدی دارد

شاه

شاه جهان به خاک نجف سپرده شد

مثل هم

دوست داشت مثل همسرش باشد
پس تا ده ها سال قبرش مخفی بود
علی را می گویم
همسر زهرا

مثل هم

همسرش غلاف شمشیر خورد
خودش خود شمشیر را

فهمیدن

شب قدر است و هنوز قدر مادرم فاطمه را نمی دانم

قیمه

اشک ها در حرم چشمانم قیام کردند
وقتی دعوت به قیمه رستوران امام رضا شدم
یادش بخیر

نیم من

هم نیم من گذشت هم نیم ماه
منتظر پایان خوش هستم
عید فطر پایان من با جشن مردم در کنار قبرم همراه است
بخوانید برایم فاتحه

نصف

نیمش گذشت و هنوز نیم چنته ی من هم پر نشده

با کرم

آن قدر کریم بود که حتی حرمش را هم بخشید

طور و تور

در این روزها و شب ها امید است به تور بیفتیم

تا شاید در طور سینا

چون موسی با رب تکلم کنیم

توقع بی جا در انتظار

جمعه انتظار می رفت انتظار تمام شود

اما انتظارمان بی جا بود

صبر تا جمعه ی بعد

عیب

عیبی ندارد دخترم معجر نداری
عیبی ندارد سایه ای بر سر نداری
گفتم برایت شام را آذین ببندند
عیبی ندارد یک پدر با سر نداری

ذغال

اِلِمان های برزیل چه بود

نمی دانم؟

ولی

آلمان سیاه و تیره پوشید

و روسیاهی به زردها ماند

جاافتادگی

خدا، خدیجه، محمد برای هم اند
علی در مصرع جا افتاد شعر را ادامه ندادم

شک به خدا

به خدا شک می کردم

اگر مادرم فاطمه غیر از شما مادری داشت