مثنوی کاظمین

از نقدتون بهره خواهم برد

فراموشم شده طعم عسل را

فراموشم شده وزن غزل را

فراموشم شده وزن و قوافی

کجایی ای امام بشر حافی

فراموشم شده باب المرادی

امام کاظمین، جار الجوادی

فراموشم شده هفت مقدس

علی، موسی، جواد و این مثلث

فراموشم شده من قلب بغداد

نشد، من می روم صحن گوهرشاد

چقدر مثل همند، بابا، پسرها

جواد و حضرت سلطان و موسی

هرسه راضی و و جواد، هرسه موسی

هرسه عالی و علی و مست زهرا

دلم تنگ حریم کاظمین است

دلم مست شمیم کاظمین است

فراموشم شده حبس مدامت

فراموشم شده جاه و مقامت

دلم می سوزد از حبس و سیاچال

دلم می سوزد از گودی و گودال

دلم می سوزد از آن لحظه ای که

دلم می سوزد از یاد سری که

به روی نیزه هم یاد خدا بود

تنش آن جا نبود و کربلا بود

تن نازش اسیر باد و خورشید

به روی سینه اش جاپای تردید

مردد شد ولی دیر است، خیلی دیر

شنیدش ناله های مادر ی پیر

نمی دانم حسین آیا کفن شد؟

ولی یادم نرفت، موسی کفن شد

 به روی تخته پاره با غلامان

شده شهری همه سوزان و گریان

به یادم امده وزن غزل را

همان وزن امام است بین غل ها