مرد تنهای شهر

جمعه ها را اگر جمع کنی 

می رسی به یک مرد تنها

غیبت

والعصر

قسم به عصر (غیبت)

آخرین عصرهای سال 92 

جواهر

کودکانه چادر را بخش کردم:

چا

و

دُر

دختران دُرّ و گوهرند

سال زهرایی

سالی که نکوست از زهرایش پیداست

بیماری مسری

مگر درد شکستگی مسری است؟

با شکستن دست و پهلوی مادرم

پدرم قلب و کمرش شکست

گیر گناه

گناهِ گاه و بی گاه تو را گیر می اندازد

سبد

با تدبیر ،کسانی هم که هفت سین نمی چیدند

یک سین می چینند

---

سین مثل سبد کالا

خنده تلخ

تا به تابوت خیره شد خندید

اول خودت بعداً کسی

وقتی به خط آخر حرف رسیدی و هنوز خود خط اول را با عمل ادا نکردی، فقط با گفته هایت طفلکان را سرگرم کردی!

"أتأمرون الناس بالبرّ و تنسون انفسکم"

بی جنبه

اندازه ی کاسه هم ظریفیت نداشتم و جاهل از این امر دریا را کج کردم تا کاسه ام را پر کنم، 

پس کاسه ام را هم آب برد...

فریاد یا حسین

ای کاش اشک هام بوی دورنگی نمی داد تا می توانستم با ذره ذره وجودم بگویم:

"حسین من"

بیا و برو

برای به راه آوردن لفظ ما بیاست نه برو!

مرگ لذیذ

آرزو دارم انتهایم به ابتدای رشته های چادر مادر سادات برسد

ایمان به غیب

دو دوتاهایمان وقتی بیش از چهار می شود که به غیب باور پیدا کنیم

"الذین یؤمنون بالغیب ..."

حرف های مفاتیح

اگر خود عامل به گفته های خویش باشیم، حرف هایمان چون مفاتیج شیخ عباس قمی که همدم قرآن شده، مونس جان شاگردان کلاس می شود

توبه

سوهان قلبی که پر زنگار می شود توبه است والا قلب در لابه لای زنگارها جان می پسارد.

"اللهم اغفرلی الذنوب التی تغیر النعم"

آب و ابریق

ای کاش ظرفم ظرفیتی لااقل به وسعت ابریق آبی داشت تا شاید گوشه ای از بزرگی دریا را درک می کرد

رنگ گرفتن

رنگ گرفتم
از بس خونت رنگی است
فکر همه چیز را می کردم الا حسینی شدن
ممنون