دختر همسایه

در عالم کودکی عاشق خودم و هم سایه ام بودم
یادش بخیر دختر همسایه

ارث حال

مادر به بالین پدر که می روی
چه حالی داری؟
حالا چند روز دیگر این حال را فرزندانت از تو به ارث می برند

برای سقا

یقیناً آب پر کرده ست، یقیناً مشک خالی نیست

و این حرف همه بوده ، دگر جای ملالی نیست

عمویم مرد مردان و عمویم لشکری تنهاست

عمویم آب پر کرده است که این جای سؤالی نیست

اگر آبی نباشد، نه!   چه می گویی! زبانم لال

عمو ...    که این امری خیالی نیست

لبم تشنه و کامم خشک، دلم دلشوره دارد هی

دو دستم سمت گوشم رفت گمانم که مجالی نیست

عمود خیمه اش افتاد عمود آهنین خورده

و از باقی قد او، نماند چیزی، ثمالی نیست

یاد آون روزا بخیر

دوباره کفتر بی پر پر از تلاطم شد

دوباره گنبد زردت شبیه گندم شد

درخواست از امام

من از ابری ترین چشمم که می بارد برای من

من و این قدر دلسوزی، خدای من! خدای من!

من از توبه فراریم، ولی از تو به قرآن نه

خدا خاطی نمی خواهد، بکن توبه به جای من

حرف های نگفته

گاهی ورم بر روی سر، گاهی کبودی چشم تر

گاهی کبوتر می شوم اما بدون بال و پر

وقتی که اشکم می چکد بر روی گل های دلم

از شئری اشکم پدر می سوزم از پا تا به سر

جان می دهد

تیرت خطا شد حرمله با ناز هم جان می دهد

آبش دهید و یا که نه، او باز هم جان می دهد

حرف در گوشی زده تیر تو با طفل رضیع

از این اذن تا آن یکی بی راز هم جان می دهد

راز مگوی تیر تو اینجا نمان اصغر برو

خنده زند به تیر تو طناز هم جان می دهد

اینجا کسی پر می کِشد یک پر دو پر گاهی سه پر

وقتی که پر هم می کُشد پرواز هم جان می دهد

تار گلوی کوچکش با تیر تو تنظیم شد

اما صدایش، هم خودش، هم ساز هم جان می دهد

میم مثل مریمی که

میم مثل مریمی که اسمش را مدیون مریم ماست

از اسامی مادر مریم است

میم مثل مرضیه ای که

میم مثل مرضیه ای که فجر بهتر می نویسد

لطفاً به سوره ی فجر رجوع شود

طا مثل طاهره ای که

طا مثل طاهره ای که پاکی ش حتی با برحورد دست یک ... بازهم باقی ماند

رجس و ناپاکی از هل بیت دور است

شاهد ام سلمه

یاد او

ایراد مثل همیشه فراوون داره ولی

زیر باران اربعینِ عشق
یاد دست های سقا بودم
یاد اشک های طفلان حرم
یاد التماس دریا بودم
***
که به دامان او چنگ می زد
که بیا و دامنت پر گل کن
یک سبد گل به رنگ نیلوفر
دامنت را بیا و پر گل کن
***
دامنت پر ز عطر نیلوفر
بوی یاس از کجا می آید
چشم تو شد به چشم گل روشن
خون شوق با اشک ریخت شاید
***
زیر باران که برگ ها  می ریخت
فصل پاییز و اربعین آمد
من که شاعر نیستم مقبل جان
آسمان بازهم زمین آمد

آرزوی دیشبم

یک شب جمعه کنارت بودن

می شود قسمت این دل شاید

جمعه نوشت

ای آفتاب ابری شکل حضورت را نمی فهمم

گل نرگس نسیمی و عبورت را نمی فهمم

الف مثل انسیه ای که

الف مثل انسیه ای که جنسش حور بود، قالبش انس

و چقدر علی با این جنس مأنوس بود

قیامت

گفتند قیامت را یوم الحسرة
قیامت من اربعینی است که کربلا نیستم

صاد مثل صدیقه ای که

صاد مصل صدیقه ای که درس صبر و راستی را به زینبش آموخت

اربعین

کرب و بلا چه سلامی چه علیکی برهم زدی سامون زینب
کرب و بلا چه سلامی چه علیکی چیزی نموند از جون زینب

حا مثل حانیه ای که

ح مثل حانیه ای که هنوز با بار گناهانی که بر دوش می کشم مرا چون فرزندش دوست می دارد