فرهنگ بومی

آقای گزارشگر
دست پخت های خودمانی
بفرمایید شام های متفاوت
شب کوک
خندوانه
این ها همه ابداع بوده و بس
این یعنی فرهنگ بومی

آه و اَه

آه قشنگ است اگر برای حسین باشد

فقط همین

بقیه ی آه ها، همه اَه هستند

آینه های غباری

آینه کارش نشان دادن من بود

برای این که نبینم چه بر من می گذرد

دنبال آینه های غبارآلود بودم

دل داشتن

فدا شدن کار ندارد
فقط نیاز به دل داشتن دارد که معمولاً دل واقعی نیست

خوب کردن

اول قدم در خوب کردن
خوب بودن خود است

آدم بی شاخ و دم

خر که شاخ و دم ندارد
مثلاً مثل من ها زیادند

تمیزی

دلم هوای غسال خونه کرد
به امید روزی که تمیز باشم تا تمیز مرا بشویند

نمی فهمند که

یکی بیاید حالا حالی کند به این جماعت که منظرور رهبری از اقتصاد مقاومتی چیست

نود و پنج

من قصد نوشتن ندارم

چه برسد برای مادر سادات

اما چه کنم که خودشان

نود و پنج خودش پر است از نصویر فاطمی

نود و پنج خاطره ساز است

خاطرات پر درد

بگذریم

تولد مادر در این سال دو بار می شود

شهادتشان هم دو بار

یعنی امسال هم

خدا رو شکر

ولی ای کاش نود و پنج روز افسانه باشد

آستین بالا زدن مادرم

94 خاطرات زیبایی داشت
این که مادر به من گل داد
نمی دانم چرا این به ذهنم آمد
همیشه برای امر خیر می گویند فلانی آستین بالا زد
ولی مادر حتی برای غسل هم به علی گفت آستینی بالا نزند تا نبیند
این هم حکمت کار مادر است
هیچ کس نباید از سر بازو با خبر شود

مرگ جاهلیت

مرده ام در جاهلیت
امروز به من هم سر بزن

نیلوی من

خوش به حال پنج شش حرف پایانی الفبا که نیلو را ساختند

لذت دیدار

مو پریشان کردنت من را چه حیران می کند

لذت دیدار تو من را چه میزان می کند

ولنتاین من

قلم به دست می شوم

بی ادب نیستم ولی برای موجود و مخلوقی مقدس چون تو نوشتن بی ادبی است

با این حال این حال را لابه لای وازه ها جا می گذارم تا آن بانوی مقدس با دانایی ش به مروارید میان صدف جمله هام برسد

اولین زیارتم حرف هام فلسفه شد

و جوابش منطق

ارسطو پایش وسط آمد

و من با یاد ارسطو مهر و محبت و دوستی و علاقه و عشق آن شب را در این سطور به سینه ی صاف تو می سپارم

باشد که با پیوند به سرچشمه پیوندمان پیوندتر شود

بوی شام

بوی شهید شام می دهد راهیان نور

راه نور

پیچیده شمیم حرم حضرت زینب

در راه منور شده به خون شهیدان

وداع با مادر

و این آخرین نوشته ی مهدی شریفی برای مادرش در طول یک سال است

من نوشتم و تازه فهمیدم که ماادریک ما لیلة القدر

هرچه نوشتم به او وابسته تر شدم

و حالا در خیالم کنار مرقد مادر، میان قلب سیاهم می ایستم و به احترامش خم می شوم

و  جای سلام دعامی کنم برای سلامتی پسرش و ظهورش تا با آمدنش بغض خفته در گلویم را ...

و او می آید

و مادر همچنان مادر است

---

دوست داشتم این نوشته های کوتاه رو یه پر و بالی بدم و یه مجموعه ی کوتاه تقدیم کنم ولی متأسفانه کسی همراهی نکرد
به هر حال بد نوشتم و خوب خوندین
ممنون از همراهی تون
ممنون از مادر سادات که اجازه داد براش بنویسم و اما من قدرش رو ندونستم
نقطه ته خط

مونولوگ

قشنگترین مونولوگی که شنیدم

اکبر عبدی در فیلم مادر حاتمی کیا

مادر مرد از بس که جان ندارد