من تو را انسان می دانم
ولی قدر تو را کمتر
ای کوثر
ولی قدر تو را کمتر
ای کوثر
قدم زن پیش بابایت، قدم زن حظ کند بابا
قدش تا می شود اما برو میدان همین حالا
تو ذوالقرنین بابایی و مثل حیدری اکبر
تو اشبه به رسولی و شبیه مادرم زهرا
تو با رخش عقابی ات برو سوی دل دشمن
رجز با مهربانی گو، بخوان تو از بشیرا، یا
نذیرا را علی گونه بخوان شاید به خود آیند
و حیف آن ها نمی آیند، امان از کینه ی اعدا
در این دنیای بی رحمی که خوبی را نمی فهمد
کجا مجنون شود قلبی برای جان یک لیلا
و من قافیه کم دارم در این شعر غزل گونه
بیا قالب به هم ریز و بکن تقطیع شعرم را
***
و حالا که حرف از تقطیع شد
با شمشیر به جان شعرم می افتم
سپید می نویسم
خونی
با قافیه ی ارباً اربا